Hagime

Rewelacja pod każdym względem: społeczno-obyczajowym, historycznym i warsztatowym. Galeria niezwykłych osobowości: toskańska chłopka Caterina, której idee fixe stała się nauka czytania i pisania, właścicielka tytułowego kapelusza; Anastasia sierota o polskich korzeniach, niesamowita kobieta, która wciąż ucieka lub goni (nie mogę się zdecydować) czy mój ulubieniec, opanowany rządzą zemsty marynarz Francesco, o którym Fallaci napisała: „ jego przeznaczeniem było, by do ostatniej kropli wypił truciznę nieszczęścia”. Co za rodzina. Jeśli włoskie kobiety są takie jak w rodzinie Oriany Fallaci to nie dziwię się, że czterdziestoletni Włosi niechętnie puszczają „matczyną spódnicę”. Akcja książki jest rwana, przeskakuje w różne miejsca, do różnych osób, i ten chaos bardzo uwiarygadnia powieść. Osoby, które próbowały „grzebać” w swoich korzeniach doskonale to zrozumieją. Te szczątkowe informacje wyszukiwane gdzieś po państwowych archiwach, wiejskich parafiach czy we wspomnieniach bliskich rzadko dają całościowy obraz. Jest to raczej składanie rozsypanych fragmentów niekompletnej układanki, w dużej mierze podlegające subiektywnej ocenie, interpretacji czy domysłom. Bardzo ciekawy jest też aspekt historyczny powieści, umiejscowienie losów przodków w kontekście rewolucyjnych zmian zachodzących w XIX-wiecznej Europie i Ameryce, a głównie w burzliwej historii Włoch. Dla osób nie znających szczegółowo historii Włoch „zdziwienie” może budzić fakt, że nie tylko Polska borykała się z tożsamością narodową, okupantami, zaborcami itp. Słysząc z ust niektórych naszych polityków, że Polacy w genach mają nienawiść do Rosjan i Niemców zastanawiam się czy Włosi genetycznie nienawidzą Austriaków i Francuzów. Ogromnie żałuję, że saga dotarła tylko do końca XIX wieku. Jestem pewien, że gdyby Oriana Fallaci zdążyła przeprowadzić losy swoich przodków przez 1 poł. XX wieku: I wojna światowa, rozpad Monarchii Austro-Węgierskiej, faszystowskie Włochy, II wojna światowa, otrzymalibyśmy kolejne 800 stron fantastycznej lektury.